Bazaj detaloj:

Nia opinio:

La poŝformata libreto entenas 53 ĉapitran instrucelajn legaĵojn pri la KOKO-familio kaj iliaj ĉiutagaĵoj. La celo de la libro estas legige alproprigi gramatikaĵojn, leksikon kaj komprenkapablon. La tekstoj estas laŭgrade konstruitaj, la novaj vortoj nenie superas 10 %. Ili plejparte estas paĝflanke klarigitaj cellingve kaj helpe de desegnaĵoj. Ekde la 31a legaĵo la vortklarigoj lokiĝas fine de la libro kaj ne paralele kun la teksto. La tuta materialo enkondukas kaj ekzercigas entute ĉ. 1400 "glosojn" kiujn alpropriginte la lernantoj povas alfronti aliajn legaĵojn. Konsilindas uzi la libreton kune kun la Oportuna vortaro de ordinara Esperanto, verkite de la sama aŭtoro. La enhavo kaj la prezento de la materialo estas didaktikcela kaj infaneca, kvankam pretiĝis ne nur por infanoj (ja ilin verŝajne ne interesas ĉiuj tuŝitaj temoj en la ellaborita profundeco), por kiuj certe mankas vera intrigo, atentokapta, plulegiga. Librofine troveblas alfabeta vortlisto kun indiko de la ĉapitroj kaj listo de la traktataj gramatikaj elementoj.
Laŭ la aŭtoro bone uzeblas la libreto ankaŭ por memstudantoj, do plenkreskuloj. Laŭ ni, malgraŭ la entekstaj gramatikaj klarigoj, mankas ekzercoj, gramatikaj resumoj, pro tio ni proponas la materialon nur kiel facilan, laŭgradan legaĵon. En la antaŭparolo la aŭtoro skribas pri akirebla sonmaterialo (disko aŭ bendo) por helpi la alproprigon de la prononco. Por tiu celo estas indikita la eldoneja adreso:
FONDUMO ESPERANTO, Kivistöntie SF-05510 Hyvinkää 51, Finnlando.
(La informo datas el 1981, ne sciatas ĉu daŭre aktualas!)
Kun la titolo RAKA VÄGEN TILL SPRÅKKUNSKAP aperis kaj haveblas ankoraŭ ĝia svedlingva versio.

Opinio de la legantoj:

Nomo: Higinio García (hggq@digicom.qc.ca)
Dato: 2003-02-25
Takso:
Komento: Notes de cours sur le livre PRIVILEGIA VOJO: al lingvoscio esperanto de Vilho Setälä

Mes excuses
Au Forum social mondial de Porto Alegre le subcomandante Marcos et José Bové s'étaient rencontrés, mais n'avaient pu se parler. Marcos ne parlait ni français ni anglais, et Bové, qui savait l'anglais, ne savait pas l'espagnol. Ils avaient donc échangé leurs pipes. Au Collège d'Alma, au Québec, où j'ai enseigné la philosophie pendant quelque trente ans, on commenta le fait, ce qui me donna l'occasion d'entretenir la jeune gauche almatoise de "L'espéranto, langue internationale non coloniale". Par la suite on parla d'un cours, mais l'année scolaire touchait à sa fin, et il était trop tard pour le commencer. Je proposai alors de choisir un des nombreŭ cours que l'on trouve dans l'internet, ou de suivre à l'automne, avec moi comme "dépanneur", la seule méthode que je connaissais (il fait longtemps que j'ai appris l'espéranto: en 1956; j'avais seize ans), que l'on pouvait suivre seul, et qui coûtait peu: Privilegia Vojo, de Vilho Setälä. Quelques personnes achetèrent le livre. Mais on se trouva tout de suite avec des difficultés: étant une "méthode directe", le débutant devait déchiffrer le sens des dessins et des symboles, et, ce qui est plus difficile, découvrir par lui-même les règles de grammaire et de composition. Ce n'était pas impossible, mais, d'après ce que l'on me disait, c'était très long, car à la difficulté d'apprendre une langue s'ajoutait celle de résoudre des énigmes. L'été, je me mis donc à préparer des notes de vocabulaire et de grammaire pour simplifier la tâche. Mais entre temps, la jeune gauche almatoise réfléchissait au bon exemple donné par Bové et Marcos: et c'est ainsi qu'à l'automne, elle était trop occupée à démondialiser le monde pour avoir le temps d'y faire la jasette; je me plais à croire qu'elle avait décidé, si l'occasion s'en présentait, de fumer le calumet de paix plutôt que d'apprendre l'espéranto. Cependant, comme mes notes étaient alors prêtes aŭ trois quarts, que des proches habitués à tout commencer et à ne rien finir m'encourageaient de leur mauvais exemple à ne pas les imiter, et que mes idées, bien que trop souvent vagues et confuses, n'en ont pas moins l'avantage d'être fixes, je décidai malgré tout de compléter le cours. Voici le résultat. Je l'ai mis sur l'internet en pensant qu'il pourrait toujours servir, si non à la jeune gauche almatoise, au moins à l'humanité francophone internaute. Il va de soi que ces notes sont totalement inutiles si l'on ne dispose pas du livre de Setälä. Mais si on se le procure, on m'a dit qu'elles simplifient l'étude de beaucoup; quoique je ne sache pas encore quelle est cette étude.

Noto: La opinio legeblas ĉe la sekva hejmpaĝoadreso

Aldonu propran komenton:

Ni ŝatus scii ankaŭ vian opinion pri la lernilo.
Bonvolu skribi ĝin al nia redakcio en aparta mesaĝo.
Bonvolu ne forgesi krom la teksta opinio doni ankaŭ poentan valoron de 1 (malbona) ĝis 5 (tre bona).
Post la sendo de la mesaĝo via teksto kun la poentoj estos alŝutitaj al la reta versio de la paĝaro.
Ni antaŭdankas vin pro via kontribuo.
Jen la adreso kien vi skribu: redaktanto@edukado.net

Fermu la instruilfenestron