tradukoj: be de es fi fr hu nl pt ru sv

^*kvazaŭ

I.

Konjunkcio uzata:

1.

Por enkonduki komparon pri verba ideo (ago aŭ stato) sub formo de supozo, plej ofte akcentante la nuran proksimumecon aŭ la malproksimecon de tiu komparo: la patro frapis sur la pordo, kvazaŭ li estus fremdulo^Z; ili levis unu manon supren, kvazaŭ ili ion tenus^Z; ili amas sin reciproke, kvazaŭ ili estus fratoj; la ĉielo aspektis, kvazaŭ ĝi estus balaita^Z; rezonu la problemon, kvazaŭ ĝi estus solvita; tiu manuskripto estis kunvolvita tiamaniere, kvazaŭ ĝi estus tuj fordonota al iu^Z; ŝi iris tiamaniere, kvazaŭ ŝi ne scius bone kien ŝi iras ^Z; kvazaŭ Dio ne havus alian aferon ol zorgi pri via amuzo ^Z; ŝi kuris renkonte al li, kvazaŭ ŝi volus lin kisi, sed ŝi tion ne faris ^Z. kiel se
Rim. 1: La konjunkcio kvazaŭ per sia senco mem implicas nerealan modalon, kaj tial post ĝi la kondiĉa modo estas regula kaj ofta ― tamen uzo de indikativa formo ebligas precizigi la tempon de tia nereala modalo (kiu do ne estas reesprimata en la verbo): li vokas vin, kvazaŭ li volas ion komuniki nur al vi sola^Z; de li eliras tia odoro, kvazaŭ li ĵus eliris el brandfarejo^Z; ili faris mienojn, kvazaŭ ili laboras, sed havis nenion sur la teksiloj^Z; ili kredigas, kvazaŭ (ke) lingvo estas objekto natura, organa^Z; ŝajnis al ŝi, kvazaŭ ĉiuj steloj de la ĉielo defalas al ŝi^Z; al li fariĝis, kvazaŭ lia koro volas krevi^Z; subite eklumis, kvazaŭ la suno ekbrilis^Z; estis tiel, kvazaŭ miloj da sonoriletoj ektintis^Z; li havis tian senton, kvazaŭ peco de la mondo disŝiriĝis^Z; ŝi ŝajnigis, kvazaŭ ili parolis nur pri la vojaĝo^Z; la greno kuŝis, kvazaŭ ĝi neniam plu povos releviĝi^Z; lin la popolo nomas reĝo, kvazaŭ la mondo nun denove komenciĝus kaj kvazaŭ malaperis nun subite la historio kaj la tradicioj^Z.
Rim. 2: Fojfoje participo sub adverba formo estas uzata anstataŭ kondicionalo: la hundoj ekbojis kvazaŭ ekvidinte urson^B; ili paroladetis kvazaŭ dezirante moki iun alian^Z.

2.

Por enkonduki komparon pri substantiva aŭ adjektiva (t.e. adjektiva, participa aŭ adverba) ideo, prefere akcentante la nuran proksimumecon aŭ la malproksimecon de tiu komparo: li batalis, kvazaŭ leono; la lando aperis al li, kvazaŭ abunda fruktoĝardeno^Z; kun belaj haroj, kvazaŭ Apolono^Z; la plej alte ŝi staris, kvazaŭ luma modelo^Z; la mankojn liajn la popolo trempas en sian amon, kiu, kvazaŭ fonto turnanta lignon en malmolan ŝtonon, el la mallaŭdo faras laŭdon^Z; li, kvazaŭ per okazo, renkontos Ofelion^Z; ĝi impresas, kvazaŭ fabelo el Mil kaj Unu Noktoj; ni akceptis lin, kvazaŭ reĝon (kiel oni akceptas reĝon); li kuŝas, kvazaŭ mortinta^Z; la homoj aspektis, kvazaŭ forkurantaj de malamiko^Z; tio estas rimarkinda malnova urbo, kvazaŭ eltranĉita el bildolibro^Z; kvazaŭ laŭ sorĉa frapo, ĉio mutiĝis^Z; kvazaŭ laŭ silenta interkonsento^Z. kiel², samkiel

II.

Adverbo signifanta „kvazaŭe, proksimume tiamaniere, preskaŭ tiamaniere, laŭŝajne, iamaniere, se tiel oni povas diri, ĝustadire“:

ŝiaj okuloj kvazaŭ paroladis^Z; tio prezentis kvazaŭ belegan tapiŝon, kiu invitis sidi^Z; en sia mano ŝi sentis kvazaŭ brulantan fajron^Z; la dramo prezentas kvazaŭ spegulon de la naturo^Z; ĉiu rakontado pri ia baro, kiun kvazaŭ prezentas la Deklaracio, estas simpla malvero^Z; Sinjoro petas, kvazaŭ dekretas[1]; la ŝipo trankvile, kvazaŭ fantome glitas sur la ondoj^Z; ili vidas en mi personon, kiu kvazaŭ ludas la rolon de ia reĝo^Z; la ĉevaloj estis kvazaŭ pudritaj^Z; tiu sufikso estas kvazaŭ meza inter la antaŭaj kaj la sekvantaj^Z; por fari el ili kvazaŭ materiajn aferojn^Z.

III.

Prefikso montranta, ke la apuda vorto ne devas esti komprenata laŭ sia vera senco, sed laŭ alia proksimuma:

kvazaŭhomo (ĉifonpupo); kvazaŭvira maljunulino; kvazaŭdiri^Z (lerte komprenigi ion ne rekte parolante, sed uzante nur aludojn kaj ĉirkaŭirojn); kvazaŭedzino (konkubino); kvazaŭrimoj (ne perfektaj rimoj).

IV.

Vortero:

kvazaŭe

Proksimume iamaniere; preskaŭ; se tiel oni povas diri: li certe ne elektas tiujn lingvojn, kiuj kvazaŭe estas konformaj al liaj organoj de parolado.

kvazaŭa

Proksimuma, preskaŭa, iaspeca: ĉiu rakontado pri ia kvazaŭa (ŝajna, onidira) senviveco kaj senforteco de nia L.K. estas malvero^Z; ĝi estis kvazaŭa longa ĝemo, kiu vagis en la nokto; estas kvazaŭa trompo, se oni silentas pri la vero; oni povis ekkoni el tio kun kvazaŭa certeco la evoluskalon de la astroj.