tradukoj: be ca de es fr hu lat pl pt ru

¹epitet/o

epiteto

1.

Frazparto gramatike subordigita al nomo kaj esprimanta ties econ, kvaliton, apartenon: en „bela homo“ kaj „granda domo“ la adjektivoj esprimas epitetojn; en la frazo „li rememoris la domon kun grandaj fenestroj“ la prepozicio „kun“ enkondukas postmetitan epiteton; adverba epiteto povas indiki kvanton, gradon, intenson aŭ emocian aprezon: tre bona, iom surda, terure malbela. predikativo.

2.

Priskriba vorto (plej ofte adjektivo) aŭ pluraj vortoj, esprimantaj karakterizan trajton propran aŭ speciale konvenan al persono aŭ objekto: la kliŝaj folkloraj epitetoj, kiel „la blua ĉielo“ aŭ „la hela tago“; ornama epiteto [1] (termino de antikvaj retorikoj); ne ekzistas tie eĉ unu epiteto, kiu karakterizus la buŝon de Heleno [2]; la kritikistoj superŝutis lin per insultaj epitetoj; kaj vi mem, ĉefa militestro, permesu aldoni al via nomo la epiteton: „Venka“ [3]; nur tri papoj havas la epiteton „Granda“ [4].

tropepiteto

Tropa epiteto, plej ofte adjektiva, entenata implican komparon; kutima ornamo de folklora poezio, ofta ankaŭ ĉe Homero („la bovinokula Ateno“ ktp).