tradukoj: be br ca de en es fr hu la nl pl pt ru

^*laŭr/o

^*laŭro

Genro el familio laŭracoj (Laurus), kreskanta en mediteranea regiono, ĉiamverda arbo kun ledaj folioj kaj blunigraj beroj, en la antikva tempo uzata por kroni venkintojn.

laŭroj

1.

Plurnombro de „laŭro“.

2.

(figure) laŭrkrono la laŭroj de la gloro; laŭre kroni triumfinton; rikolti laŭrojn (multe sukcesi).

laŭrokrono

Krono^1.a el laŭraj branĉetoj, kutima honorsigno ĉe la antikvaj grekoj kaj romianoj; metafore, simbolo de venko, sukceso, merito: (figure) kion ajn fifamigan oni alie povis diri pri „Jorike“, pro unu afero ĝi meritis laŭrokronon: ĝi estis eminenta instrumajstro [1].