ordinaci/o, ordin/o

ordinacio

En la tradicia kristanismo, sakramento per kiu unu aŭ pluraj episkopoj (la ordinaciantoj) konsekras homon (la ordinaciaton) al iu el la eklezihierarkiaj gradoj.

Pastrigo en tiuj protestantaj konfesioj kiuj ne rigardas tion sakramento.

ordinacii

Doni la ordinacian sakramenton.

Rim. 1: La vorto ordinacio impresas min iom ĵargone (kancelarie), pli klaraj kaj esperantecaj vortoj estas „episkopigo“, „pastrigo“, „diakonigo“ aŭ resume, „konsekro“. [Sergio Pokrovskij]

Rim. 2: Iuj preferas la mallongan formon „ordino“ (resp. „ordini“), kiu tamen estas malsame interpretata. Por iuj (PIV) „ordino“ estas hierarkia grado; por aliaj (PV, Bokarev, Krause) „ordino“ estas la sakramento. La uzon de „ordino“ por la „grado“ mi opinias superflua kaj malklara latinaĵo; tute sufiĉas „grado“, kiel en la germana (Weihgrade) kaj rusa (степень). Por la nomo de la sakramento, la plena formo „ordinacio“ estas pli rekonebla kaj pli internacia: la lingvoj kiuj uzas mallongan radikon por la verbo (la angla, la franca) havas ankaŭ la pli longan radikon por la substantivo, sed la inverso ne veras (ekz-e en la rusa aŭ germana). Krome, „ordin-“ kreas pli da homonimoj (grado―sakramento; ordinaciato―ordinato). [Sergio Pokrovskij]

tradukoj

anglaj

~o: ordination; ~i: ordain.

belorusaj

~o 1.: хіратонія, высьвячэньне (біскупа); ~o 2.: ардынацыя; ~i: высьвячаць (біскупа), зьдзяйсьняць хіратонію, хіратанісаць, ардынаваць.

malnovgrekaj

~o 1.: χειροτονία; ~i: χειροτονέω.

nederlandaj

~o 1.: priesterwijding; ~o 2.: ordinatie; ~i: ordineren, inwijden, inzegenen.

portugalaj

~o: ordenação.

rusaj

~o 1.: рукоположение, хиротония; ~o 2.: ординация; ~i: рукополагать, хиротонисать.