tradukoj: be ca de en es fr hu it nl ru sv

^*surd/a [1]

^*surda

1.

Kripla, nenion aŭdanta: ĉu vi estas surda aŭ muta [2]?

2.

surdeta

3.

(figure) (iu) Ne volanta aŭdi pro senkompato, kolero, ktp; obstine senceda: resti surda al ia peto^Z; resti surda por ia peto; plej nekuraceble surda estus tiu, kiu ne volas aŭdi.

4.

(figure) (io) Mallaŭta, malsonora kaj malpreciza: surda voĉo^Z; al miaj ĝemoj nur per surdaj tonoj respondas la ondegoj^Z; surda malamo^B; sufiĉe, interrompis surde la princo^B obtuza ²

surdeta

Malbone aŭdanta: tiuj gepatroj, ofte tre malfeliĝiĝintaj post la ekscio, ke iliaj gefiloj estas surdetaj, ricevas - post la tralego de miaj konsiloj kaj sugestoj - novan viv-impulson [3].

surdiga

(figure) Bruega: ŝi decidis puni lin per surdigaj frapoj al la pordo [4].

surdigilo

(malofte) (evitinde) Teĥnika ilo por malpliigi la laŭtecon de sonoj. Kp dampilo.
Rim.: La derivaĵo estas mallogika: temas ne pri surdigo, sed pri mutigo. Surdigilo konvenus por orelŝtopilo aŭ simila aranĝaĵo ŝirmanta la orelojn. Cetere, la vorto apenaŭ estas uzata. [Sergio Pokrovskij]

surdulo

1.

Homo kiu ne aŭdas aŭ ne bone aŭdas: li faris ĉion bone; li igas la surdulojn aŭdi, kaj la mutulojn paroli [5]. kriplulo

2.

(figure) Homo kiu obstine malvolas aŭdi, akcepti, konsenti, komplezi: prediki al surduloj (vane peni por persvadi) [6].