tradukoj: be de fr he hu nl ru tr

^*kiom

^*kiom

1.

Demanda adverbo pri kvanto, nombro, mezuro: kiom estas la duoblo de 6? kiom da lingvoj vi parolas?; kiom vi aĝas?; kiom estas la jaroj de via vivo? [1]; kiom estas la tempo? (= kioma horo estas?); kiom estas la rapideco de sono en la aero? [2]; kiom mi ŝuldas?; kiom estas la prezo?; po kiom vi vendas?; „Kaj kiom estas la pago?“ ― „Estas po 4 pundoj semajne.“ [3]; „Kaj kiom estas la restaĵo?“ ― „Sepcent kvardek mil pundoj.“ [4]; kiom estas la daŭro de la studoj por bakalaŭriĝo kaj magistriĝo ĉe vi? [5].

2.

Ekkria adverbo, esprmanta miron pri kvanto aŭ mezuro, intenso aŭ grado: kiom ofte ni kune promenis!; kiom ofte li tion diris!; kiom da soldatoj tie ĉi pereis!; kiom multe vi suferis!^Z; kiom da tempo kaj laboroj estas perdata por la ellernado de fremdaj lingvoj!^Z; kiom multe vi donus por tio, se vi povus vidi^Z.

3.

Nerekte demanda konjunkcio, kun la samaj signifoj: diru al li, kiom da gastoj venos; mi volus scii, kiom de la ŝtofo ili pretigis^Z; temperaturaj sensiloj diras al la komandilo kiom estas la temperaturo en la ĉambro [6]; mi volus scii, kiom estas vera via humileco^B; la malgranda faritaĵo malaperas ĉe la rigardo, kiom fari restas^Z.

4.

Relativa konjunkcio, signifanta „(tiel granda nombro, kvanto, intenso aŭ grado,) kiel“: kiom da kapoj, tiom da ĉapoj^Z; kiom da homoj, tiom da gustoj [7]; mi havas tiom da mono, kiom vi; mi prenas kiel atestantojn vin ĉiujn, tiom kiom vi estas^Z; ĉiuj donas al mi prunte (tiom), kiom mi volas^Z; tiom malproksime, kiom iras la rigardo; kolektu ĝin ĉiu en tia kvanto, kiom li bezonas por manĝi^Z.

5.

Relativa konjunkcio, signifanta „laŭ la mezuro, laŭ kiu...“: kiom mi vidas, vi havas nur unu filon; la apero, kiom mi komprenas, al nia land' malbonon antaŭdiras^Z; mi estas je unu jaro pli juna, kaj tamen je kiom mi estas pli saĝa ol vi!^Z ĝi estas pli da malbono, ol kiom mia kapo povas elpensi^Z; la azeno jam ne iros pli rapide, kiom ajn vi lin batos^Z; kiom ajn ni rompis al ni la kapon, ni ne povis kompreni^Z; la lingvo Esperanto malgraŭ sia absoluta reguleco kaj facileco penis, kiom nur eble, konservi la neŝanĝitan formon de la vortoj^Z.

kioma

Adjektivo, demandanta pri vicmontra numeralo (numero), rango: kioma horo nun estas?^Z; sur kioma etaĝo li loĝas?; sur kioma paĝo troviĝas tiu vorto?; kaj li rememoris (kioman fojon en ĉi tiu jaro!) la maljustaĵojn, kiujn kaŭzis al li la pastroj [10]; „Kioma li venis?“ ― „Li venis nur tria (do, li prenis la trian lokon)“; „Kiomajn ĉambrojn vi elektas?“ ― „La naŭan, dekan kaj dudekan.“

kiomo

Kvanto „Ĉu vi jam havas planon pri la feriado?“ ― „Kiucele? Pri la kieno decidos la edzino, pri la kiamo ― la ĉefo, kaj pri la kiomo ― la monujo.“ [11].