tradukoj: be bg cs de en es fr he hu it nl pl pt ru

^*senc/o

^*senco

1.

Ideo pri tio, kion esprimas vorto aŭ frazo: tiun vorton mi uzos ordinare en la senco de^Z; la senco de ambaŭ vortoj estas malsama^Z; sen la akuzativo la senco ofte estas neklara^Z; kelkaj verboj havas duoblan sencon^Z; la senco diras al ni, ke la sufikso estas necesa^Z; la senco ne montras al ni, kian prepozicion uzi^Z; la akuzativo dependas nur de la senco^Z; propra senco; metafora senco; dub(a)senca. signifo

2.

Komprenebleco, memevidento: la tuta vivo perdis en miaj okuloj ĉian sencon kaj valoron^Z.

3.

(evitinde) [1]sencumo

sencumo

Ĉiu el la du manieroj, en kiuj io povas moviĝi laŭlonge de linio.
Rim.: Tiu ĉi vorto apenaŭ estas uzata, sed estis saĝe ĝin enkonduki, por ke ĝi anstataŭu sencon ³, kiu estis logike nepravigebla, ĉar kvankam la fundamentaj tradukoj per „sens“, „sense“, „Sinn“ ĝin pravigas, la tradukoj per „смысл“ kaj „znaczenie, sens“ ĉi tion ne allasas. Ja la rusa kaj la pola preferas uzi ĉi-sence vorton signifantan „direkto“, kiu ne plene kontentigas, ĉar de matematika vidpunkto estas du manieroj moviĝi laŭ rekto, sed rekto havas nur unu direkton.

iusence

Iel rigardate, laŭ iu vidpunkto: agrabla, reviga kaj eĉ iusence animpuriga muziko [3].

kontraŭsence

En mala senco ³: mi tiurilate sentas min tute kontraŭsence de la aliaj homoj [4].

kunsenco

Flanka, kroma senco, kiu povas aperi depende je la kunteksto aŭ la cirkonstancoj: „kredo“ ja havas tro da gnoseologiaj kunsencoj; ĉe Paŭlo temas pri la „fido“ [5].

sensenca

1.

(io) Havanta nenian sencon: sensence, nek al temo, nek al celo^Z.

2.

(io) Malsaĝa: Trajan konvinkiĝis, ke ĉio estas sensenca kaj freneza [6].

sensencaĵo

Aserto, okazaĵo, situacio, kiu ŝajne ne havas sencon, ne estas komprenebla: devigi min sekvi arbitrajn sensencaĵojn [7]

samsencaĵo

sinonimo en tiu lingvo ekzistas [...] vortoj, kiuj ne havas samsencaĵon en la franca [8].