Ligilo, plej ofte metala, el interkunigitaj ringoj:
ĉeno de hundo, de poŝhorloĝo;
ora kolĉeno kun ornampendaĵo.
brido;
kateno.
[3]
(de grafeo)
Tia opo el eĝoj
(u1,u2...
un), ke ĉiu
termo de ĝi havas randon komunan kun la antaŭa termo,
kaj alian randon komunan kun la posta termo:
longo de ĉeno (la nombro de ĝiaj termoj);
simpla ĉeno (tia, ke ĉiu ĝia termo aperas
nur unufoje en ĝi);
elementa ĉeno (tia, ke du nesinsekvaj termoj ne havas
komunan randon);
komenca kaj fina verticoj de ĉeno (tiu rando de
u1, nekomuna kun
u2,
kaj tiu de un, nekomuna kun
un-1).
vojo,
ciklo.
Rim.: Oni diras, ke ĉeno „trairas eĝon“ (resp. „trairas verticon“) por signifi, ke la koncerna eĝo estas term de ĝi (resp. la vertico estas rando de unu el ĝiaj termoj). Oni diras ankaŭ, ke ĉeno „ligas verticojn A al B “ por signifi, ke A kaj B estas ĝiaj komenca kaj fina verticoj. La ekzisto de ĉeno liganta du verticojn difinas ekvivalento-rilaton super E. Notu, ke Werner [4] por „ĉeno“ aldonas rimarkon, ke „eĝoj ne ripetiĝas“, kio laŭ ni validu nur por simplaj ĉenoj. Ĉi-kampa ĥaoso ekzistas ankaŭ en nacilingvaj terminologioj: ekz-e la pola „droga“ (t.e. „vojo“) signifas kaj „ĉeno“, kaj „vojo“ depende de la uzkunteksto; en germana enciklopedio ni trovis, ke „Weg“ (t.e. „vojo“) estas tio, kion ni nomas elementa ĉeno... La donitaj tradukoj estas do nur indikaj.
Vektoro el bitoj
aŭ signoj, kutime pakitaj, kutime kun speciala operacio por
„kroĉi“ (kunmeti) tiajn ĉenojn.