tradukoj: be bg de en es fr hu nl pl pt ru sv

^*izol/i

^*izoli

Apartigi de la aliaj, malhelpante ĉiajn komunikojn aŭ rilatojn: izoli leprulon^B, tuberkulozulon, frenezulon; izoli monumenton; malriĉa vidvino loĝis en izolita dometo [1]; sin izoli en sia funebro, laboro; la kalumnio izolis lin for de liaj amikoj; suferoj ne venas izolitaj^Z; izoli frazon de la kunteksto.

a)

Ĉesigi ĉian kontakton kun korpoj kondukantaj la elektron: oni devas zorge izoli la kondukilojn.

b)

Apartigi korpon for de la ĥemiaj elementoj, kun kiuj ĝi estas kombinita.

izola

1.

Kiu izolas, malproksimigas de ĉio: li estas ... en izola ĉasdomo de la reĝo [2].

2.

Izolita, troviĝanta en izoleco: sian celon [ili] atingos pli rapide, ol per izola agado [3]; vivi izole, sen amikoj.

izolo

Apartigo, senigo je kontaktoj aŭ rilatoj: „Izolo“ (poemaro de Kaloĉajo) [4].

izolita

1.

Kiun oni izolis aŭ izolis sin; ial troviĝanta aparte de aliaj: malpura li estas: li estu izolita, ekster la tendaro estu lia loĝejo [5].

2.

a)

[6] (p.p. punkto x de topologia spaco, rilate al subaro A) Tia, ke ĝi apartenas al A, sed ne estas akumuliĝa rilate al ĝi (alidire: ekzistas ĉirkaŭaĵo de x, kies nura komuna punkto kun A estas x mem): en spaco kun diskreta topologio ĉiu ajn punkto estas izolita rilate al ajna subaro, ĝin enhavanta. akumuliĝa.adhera.

b)

(p.p. vertico de grafeo) Tia, ke neniu eĝo estas al ĝi incida.

Rim.: Supozeble ankaŭ la pli malpeza sinonimo „izola“, uzata ekster matematiko, tre bone taŭgus ĉi-kuntekste.

izoliteco

Stato de io aŭ iu izola: la profunda arbara izoliteco [7].

izolilo

Subportilo el izolanta substanco por izoli elektran kondukilon.