tradukoj: de en fr hu nl ru tp

^*sonor/i [1]

^*sonori

Soni kaj daŭre aŭdiĝi post ĉeso de la kaŭzo: ĉiuj sonoriloj de preĝejoj sonoris [2]; en la palacoj sonoras luksaj festenoj^B; mi faros ... tian faron, ke al ĉiu, kiu tion aŭdos, eksonoros ambaŭ liaj oreloj [3]. tinti, vibri

sonora

Klare kaj daŭre sonanta, facile aŭdebla: sonora voĉo. laŭta

sonoro

1.

Sono daŭre sonanta post ĉeso de ĝia kaŭzo: la vitro dispeciĝis kun sonoro [4].

2.

Regule vibranta sono, havanta diferencigeblan altecon. bruero, tono, vokalo

sonoretigi

(malofte) Interfrapi la glasojn antaŭ ol trinki je honoro de iu aŭ io.
Rim.: Ekzemplo ne troveblas. Prefere uzu tintigi, tosti.

sonorigi

Kaŭzi sonoron per tiucela ilo: bonvolu sonorigi al la servisto.

sonorigisto

Homo, metie sonoriganta la sonorilojn de preĝejo.

sonorilaro

kariljono

sonorilejo, sonorilturo

Turo enhavanta sonorilojn.

^*sonorilo

Frapinstrumento estiganta sonoron, ĝenerale konsistanta el metala kava duonsfero kun svingebla frapilo: per sonorilo ni sonoras, per fajfilo ni fajfas [5]; la vilaĝa sonorilo malgaje eksonis noktomezon [6].