tradukoj: be de en fr hu nl pl pt ru

konjug/i ^Z

konjugi

konjugacii

konjugo

Bildigo, kiu ĵetas objekton al ĝia konjugito: la konjugo de kompleksoj estas involucio.

konjugaĵo

konjugito.

konjugita

a)

[3] (p.p. komplekso, rilate al alia) Havanta saman reelan parton, sed kontraŭsignan imaginaran parton: 1+2.i estas konjugita rilate al 1-2.i; konjugita funkcio (kies valoroj estas konjugitaj rilate al tiuj de la originalo); konjugita matrico (matrico, kies elementoj estas konjugitaj rilate al tiuj de la originalo); la sumo de du konjugitaj kompleksoj estas reela; la produto de du konjugitaj kompleksoj egalas al kvadrato de ilia komuna modulo.

b)

(p.p. subgrupo S, rilate al subgrupo T) Tia, ke ekzistas interna aŭtomorfio de S al T.

Rim.: Ekzistas pluraj aliaj matematikaj sencoj por ĉi tiu adjektivo.

konjugito

Konjugita objekto.

a)

[4] (de komplekso) Ĝia konjugita ^1.a nombro: la konjugiton de z oni kutime signas per z kun supra horizontala streko, nome z̅ (legu: zo trabo); ĉiu komplekso egalas al la konjugito de sia konjugito; konjugito de matrico, de funkcio.

b)

(de subgrupo) Subgrupo, konjugita ^1.a rilate al ĝi.

Rim.: Apud „konjugito“ kaj „konjugaĵo“, kiu anstataŭas la unuan en [5], iuj provis enkonduki „konjugo“ por la sama senco, surbaze de rezonado simila al tiu en [6]. Prave, ke la verbo „konjugi“ ne havas fakan sencon, sed tiu, kiun oni povas etimologie rekonstrui estas de la tipo „meti en rilaton du iel simetriajn objektojn“. Eblas do diri, ke z kaj z̅ estas konjugitaj nombroj, do konjugitoj (certe ne: konjugaĵoj). Tion konsiderante, la malnova formo „konjugito“ estas logika kaj restas laŭ ni preferinda.

memkonjugita

(p.p. subgrupo) Konjugita kun si mem. invarianta ².