la diversaj funkcioj de vorto en la frazo
(subjekto, predikato, komplemento).
[1]- a)
- (elementa matematiko)
Ĝenerala regulo, difinanta por elemento de „fonta aro“
A elementon en „cela aro“
B; simb.
f:A→B (legu: fo
ĵetas el A en B-on),
aŭ por individuaj elementoj
b=f(a) (legu: bo egalas
fo de a):
en la funkcia skribaĵo
b = f(a)
la elementon a de la fonta aro oni nomas
„argumento“
aŭ „variablo“,
kaj la elementon b de la cela aro oni nomas
„rezulto“ aŭ
„valoro“
de la funkcio,
aŭ „bildo“
de la argumento per la funkcio;
loknombro de funkcio.
Rim.: Pro ĝia intuicia difino en elementa matematiko „funkcio“ povas esti konsiderata pli fundamenta ol „bildigo“, kiu baziĝas sur rilatoj, paroj, kaj arteorio entute. - b)
- (pli ĝenerale)
Bildigo, precipe (sed
ne
nur) kiam la fonta kaj cela aroj konsistas el nombroj:
funkcio entjera, reela, kompleksa (kun entjeraj, reelaj,
kompleksaj valoroj);
kompleksa funkcio kun reelaj
argumentoj (kies
fonto-aro
konsistas el la aro de reeloj);
funkcio derivebla, analitika, integralebla.
Rilatantaj nocioj:
maksimumo,
maksimumiganto,
minimumo,
minimumiganto,
ekstremumo,
ekstremumiganto,
nuliganto,
transfleksiĝa punkto.
Rim.: Bricard [2] provis enkonduki la formon „funcio“, sed tiu ne enradikiĝis. La termino „funkcio“ estas vaste uzata en analitiko, sed depende de la branĉo de matematiko oni pli volonte parolos pri „bildigo“ (aŭ „ĵeto“), „funkcionalo“, „operatoro“, „formo“, „operacio“, „transformo“... Ni do ricevis tutan serion da sinonimaj terminoj, tamen kun malsama historia fono.
ekstremumigantoj kaj nuligantoj de funkcio
En programo,
struktura fragmento (subprogramo) difinanta algoritmon por
komputi valoron ― unu el pluraj manieroj difini la
„regulon“ por la matematika
funkcio.
Rim.: En iuj programlingvoj tiaj funkcioj aperas kiel proceduroj liverantaj valoron (sian rezulton).
